Zoals het zich nu lijkt af te tekenen kan een meerderheid van deze gemeenteraad leven met het feit dat er feitelijk nergens meer in de gemeente Bloemendaal gebouwd kan worden. Niet voor ouderen, niet voor jongeren en zeker niet voor statushouders. Daarmee valt één van de hoofd kerntaken van onze lokale overheid weg: volkshuisvesting. Een deel van het Bloemendaalse volk schijnt het hier zelfs mee eens te zijn.

In 2019 werd de nieuwe woonvisie in de gemeente Bloemendaal aangenomen. Om het hardst riepen de partijen dat er in de gemeente Bloemendaal een groot tekort is aan sociale woningen. Er moest dan ook vooral in deze visie worden opgenomen dat er ⅓ deel sociale woningen gebouwd moet worden bij ieder nieuw woonproject. Daarnaast ⅓ deel middeldure en ⅓ deel dure woningen. De mogelijkheid die iedere ontwikkelaar heeft tot het afkopen van sociale woningbouw moest moeilijker en vooral duurder gemaakt worden. Zeker in die dorpskernen waar al zo weinig sociale woningbouw is. In de praktijk hoeft die afkoop alleen als dit financieel haalbaar is binnen het project….en anders schelden we dat ook wel kwijt….maakt u zich geen zorgen…
 

Dit noemt men in Bloemendaal een visie. Waar ik vandaan kom heet dit de missie. Welke visie men nu heeft op Bloemendaal als woongemeente is mij tot op heden nog altijd volstrekt onduidelijk. Vragen daarover aan collega raadsleden leverden vooral gefronste wenkbrauwen en her en der een ‘shitting dog look’, te ingewikkeld.
Tussen de regels door en vooral voor de bühne hoor ik vaak zeggen dat er voor iedereen in Bloemendaal een plek moet zijn om te kunnen wonen. In onhoorbaar kleine lettertjes hoor je daarbij de toevoeging “voor iedereen die het kan betalen”. Is dat dan een begin van de echte Bloemendaalse woonvisie?

Als onze volksvertegenwoordigers in Bloemendaal daadwerkelijk de stem van het volk vertolken, dan hoor ik vooral het volgende:
 

“Maar natuurlijk moeten we goed zorgen voor onze ouderen, zolang je maar niet begint over het splitsen van grote villa’s en die om wil bouwen tot meerdere senioren appartementen. Voor een verzorgingstehuis heb je tegenwoordig een ‘bijna dood verklaring’ nodig, dus zolang je nog niet de waterkoker op het gasfornuis zet, blijf je maar gewoon heerlijk in je eentje in die grote villa zitten. Wij bouwen er wel een trapliftje voor je in vanuit je persoonsgebonden budget, komt allemaal goed!”
 

“Jongeren, ach ja…de gemiddelde Bloemendaler heeft nog wel ergens een appartementje op de gracht in Amsterdam. Ook in het huisvesten van jongeren ziet de Bloemendaler dus geen probleem. Jongeren willen helemaal niet in Bloemendaal, die willen in de grote stad. Bovendien, jongeren zorgen toch alleen maar voor overlast….schorriemorrie. En die 4000 jongeren die middels 4000 vlaggetjes op het gazon vóór het gemeentehuis de noodklok hebben geluid? Die komen helemaal niet uit Bloemendaal….dus ook niet ons probleem.”

“Kijk….statushouders, dat is een ander verhaal! Daar moeten we goed voor zorgen, die hebben genoeg meegemaakt. Zolang dat niet bij ons naast de deur is, zijn we zeer bereid onze oude huisraad, kleding, boeken, speelgoed, etc. te doneren aan een mooi woonproject, maar we willen die extremisten niet als buren. Onze dochters moeten nog wel veilig naar de hockeyclub kunnen fietsen in het donker.”
 

Nu geloof ik best dat de samenleving wat aan het verharden is, maar bovenstaande geluiden hoor ik vooral vanuit de achterbannetjes van enkele politieke partijen….maar dit is zeker niet de stem van het volk. Het vervelende is, dat veel van die politieke partijen, zo richting de nieuwe gemeenteraadsverkiezingen hun oren wat sneller en vaker laten hangen naar het geluid van hun kiezertjes en het algemeen belang ineens niet zoveel prioriteit meer heeft.  Dat er een raadslid is die, vanuit haar nevenfuncties als voorzitter van een lokale stichting, gaat procederen tot aan de Raad van State tegen een eigen én democratisch genomen besluit van de gemeenteraad om ergens sociaal te gaan bouwen, maar in de raad om het hardst roept dat er meer sociaal gebouwd moet worden, is al even lachwekkend als zorgelijk. Maar cliëntelisme komt in de politiek helaas veelvuldig voor, zeker in de lokale politiek. Gelukkig hebben we in Bloemendaal tegenwoordig een goed integriteitsprotocol liggen dat nu al schreeuwt om gebruikt te worden.
 

In de gemeente Bloemendaal is nog een klein aantal stukken grond beschikbaar waar prima gebouwd kan worden. Sterker nog, er ligt een aantal mooie projecten te wachten om uitgevoerd te worden. Een meerderheid van de gemeenteraad van Bloemendaal en hun achterban prijst zich gelukkig dat we steeds meer mogelijkheden hebben om deze projecten zolang mogelijk te traineren, in de hoop dat uitstel zal leiden tot afstel. De stikstof kaart wordt met enige regelmaat getrokken, maar we hebben gelukkig ook nog de foeragerende vleermuis, de broedende geel-gerande salamander, her en der een verdwaalde fret of boommarter, ontploffingsgevaar van transformatorhuizen, sociale ontwrichting en een heel aantal nota’s, notities, ‘visies’ en verordeningen die er in de loop der jaren voor hebben gezorgd dat de gemeente Bloemendaal he-le-maal op slot zit.

 

Je zou je kunnen afvragen waar je dan nog eigenlijk een gemeenteraad voor nodig hebt. Feitelijk hoeven we in Bloemendaal alleen de boel nog maar een beetje te onderhouden, te zorgen dat de herfstblaadjes netjes worden opgeveegd, de lantaarnpalen het blijven doen, het riool blijft stromen, de vuilnis wordt opgehaald en de jaarlijkse belastingcentjes worden geïnd om al dit moois in stand te houden. Maar, wellicht is er nog hoop en komt men op tijd tot inzicht dat we hier een grote verantwoordelijkheid hebben en komt het allemaal toch nog wel goed.

​

​

​

​

​