Het gedoe dat liefde heet...

Tja.....en dan de liefde, wie het snapt mag het zeggen!

Over de liefde is door de eeuwen heen al zoveel geschreven, gezongen, gedicht, gezegd en op alle andere mogelijke manieren vastgelegd, dat we daar nu inmiddels toch wel íets van zouden mogen begrijpen. Er zullen ongetwijfeld veel mensen zijn die wel weten waar liefde over gaat en we hebben allemaal wel in meer of mindere mate liefde mogen ontvangen en kunnen geven.

Ik begrijp er eerlijk gezegd vrij weinig meer van. Dan heb ik het natuurlijk vooral over de romantische liefde. De liefde die je voelt voor je kind of je ouders, je broers of zussen, je dierbare vrienden, je huisdieren, die gaat nog wel. Die vorm van liefde is minder ingewikkeld, die is vanzelfsprekend en onvoorwaardelijk. De liefde tussen twee mensen, die dan vanuit die liefde in zo'n relatie gaan zitten...in welke vorm dan ook...dat is een heel ander verhaal.

We kunnen van alles van onze familie vinden, zelfs gebrouilleerd zijn. We vinden bepaalde dingen van onze dierbare vrienden soms vreemd en we willen onze kinderen natuurlijk vormen naar hoe wij denken dat dat het beste is. Toch accepteren we hen zoveel makkelijker dan onze partner en hebben we zoveel minder de neiging om hen fundamenteel te willen veranderen.

In het begin gaat het allemaal nog wel. Dan ben je verliefd en zo, en komen er allemaal hele rare chemische stofjes vrij die een volstrekt eigen, oncontroleerbaar leven gaan leiden. Dat vinden we dan nog heel erg fijn ook, terwijl onze omgeving helemaal hoorndol van ons wordt, want we kunnen het nergens anders meer over hebben. En dan....dan zijn die stofjes allemaal weer zo'n beetje neergedaald, is die hormoonstorm weer gaan liggen....dan begint de ellende.

Haar oren zijn toch wel iets groter dan ik dacht. Dat ik dat niet direct had gezien zeg...gek?!...en ze lacht inderdaad wel een beetje hard en ook wel een beetje om dingen waar ik dus helemaal niet zo om moet lachen. Dan is ze ook nog vegetariër....en dan moet ik me dus een potje schuldig gaan zitten voelen als ik gewoon lekker van mijn biefstukje aan het genieten ben. Nu we de 'koetjes en kalfjes' fase voorbij zijn, zou ik toch wel eens een écht gesprek willen voeren. Volgend weekend wil ze alweer op bezoek bij haar ouders en haar vrienden zijn niet helemaal mijn type mensen. En....o ja....en hoe moeilijk kan het zijn om gewoon eens op tijd te komen en waarom moet ík eigenlijk altijd het bed opmaken. Ze houdt eigenlijk niet zo van honden en ze loopt vier keer per week hard....en nu al begint ze erover dat dat voor mij ook goed zou zijn...gaan we weer..

Muzieksmaak heeft ze al helemaal niet en ik wil 's morgens gewoon jam op mijn warme croisantje. Ik wil helemaal geen havervlokken en chiazaad in amandel rijstmelk....rot op....

Herkenbaar?? Vast!!

Ik zag vandaag een geboortekaartje bij mijn moeder van een jong stel bij haar in de buurt, waar de mooie uitspraak op stond: "het mooiste dat je kunt worden is jezelf". Prachtige spreuk!

Nou....en dan heb je je dus door die babyfase heen geworsteld, leren lopen en praten, de nee-fase én de meisjes-zijn-stom fase overleefd, je gebit twee keer gewisseld, de tandarts én je ouders overtuigd dat je écht geen beugel wil, de pubertijd zonder al te veel kleerscheuren achter je gelaten, je eerste gezichtshaar verwijderd, die overslaande stem onder controle gekregen, allerlei verwarrende ontdekkingen gedaan over je lichaam, en weet je inmiddels een beetje wie je bent en wat je wil....nou....mooi...het leven kan beginnen!

Dat had je gedacht! Want dan zie je haar....of hem...of tegenwoordig dan iets wat daar dan tussen in schijnt te kunnen zitten....nou, dan ben je dus mooi klaar. Je voelt dingen die je daarvoor nog nooit had gevoeld. Eigenlijk voelt dat, als we nu eens gewoon heel eerlijk zijn, helemaal niet zo comfortabel. We weten er eigenlijk totaal geen raad mee, met dat gevoel.

Kijk....in onze kleutertijd hebben we natuurlijk allemaal verkering gehad. Dat ging in fases, dan was de hele klas verliefd op Marietje...en die had dan op toerbeurt verkering met de hele klas....en een maand later was daar dan de leukigheid van af en was de hele klas verliefd op Suusje...en begon de caroussel weer van voor af aan. Allemaal lekker onschuldig en onnozel....heerlijk, wisten wij veel?!

Maar dan die eerste echte verliefdheid.....killing!! Je wilt er van alles mee maar je bent volstrekt in de war en hebt geen idee wat je ermee moet en kunt. Je gaat je als een gek lopen uitsloven en aanstellen. We gaan ons vooral beter en leuker voor doen dan we zijn...vooral niet jezelf zijn.....gebeurt wat er gebeurt....wees in godsnaam niet jezelf....dat nooit!!

De Kalverliefde

Mijn eerste liefde kan niet als meer worden omschreven dan als kalverliefde. Ik was 15 of 16 en wist ik veel. We speelden beiden in hetzelfde orkest en we zagen elkaar iedere woensdagavond tijdens de repetitie. In de pauze was het buiten wat kusjes uitwisselen en ik denk dat we gedurende de week nog wel eens met elkaar belden. Meestal zat er gewoon een week tussen voordat we elkaar weer spraken of zagen. Was dit nu verliefd zijn? Ik was zo groen als gras en wist niet zo goed wat ik moest voelen. Op een bepaald moment zagen we elkaar nog wel eens in de weekenden en ik weet nog goed dat ik me daar vooral erg ongemakkelijk bij voelde. Haar twee zusjes vonden het allemaal maar hoogst interessant, wat resulteerde in een hoop gegniffel en gefluister als ze ons zagen. Haar ouders waren heel lieve, warme mensen en ik viel, geloof ik, wel in de smaak. Op een bepaald moment merkte ik dat ik het niet zo goed meer wist. Zij was verliefder op mij, dan ik op haar. Eigenlijk moest ik het 'uitmaken'...maar daar had ik al helemaal geen kaas van gegeten en daar was ik vooral veel te laf voor. Ik heb het maar een beetje dood laten bloeden...niet chique, maar op een gegeven moment was het uit. Dat vond ik vooral voor haar heel naar, vooral omdat ik dit niet goed had afgerond. Ik ben haar later nog vaak tegengekomen, ze was een hele lieve meid en ze heeft ergens nog steeds een plekje in mijn hart. Inmiddels is ze gelukkig getrouwd en heeft ze een fijn gezin.

De Eerste Grote Liefde Tijdens mijn studie werd ik om de haverklap verliefd...dacht ik...en was dan ook nog zo stom om die liefde dan ook aan al deze 'slachtoffers van mijn onzekerheid' te verklaren. De opluchting was meestal groot als dit niet wederzijds bleek te zijn. Tot ik mijn eerste grote liefde tegenkwam. Gelukkig was zij minstens zo onzeker als ik. Ik bleek haar eerste vriendje te zijn, en zoals later bleek....ook haar laatste, een prestatie op zich. Zeven maanden mocht het duren en we hebben eigenlijk een ontzettend leuke tijd samen gehad, tot en met een geweldige bergwandelvakantie aan toe waarin we ons eigen kunnen bijna dagelijks overstegen en bijzondere avonturen hebben beleefd. Inmiddels heeft zij al weer heel lang een ontzettend leuke vriendin en spreken we elkaar nog met enige regelmaat. Zij zal altijd mijn eerste grote liefde blijven...ik weet nog steeds waarom ik verliefd op haar werd. De plek die zij in mijn hart heeft is ook bijzonder groot.

De Therapeutische Liefde

De jaren daarna was ik alleen en er heilig van overtuigd dat ik ook voor altijd alleen zou blijven. De romanticus in mij zwolg (mijn toevoeging aan de Dikke van Dale) in die jaren heerlijk in zelfmedelijden. Niemand...maar dan ook echt niemand vond mij leuk.

Ja, als goede vriend, waar je zo lekker tegen aan kon praten, hangen, met wie ze leuke dingen konden doen en van wie ze niets van te vrezen hadden...keurig als ik was(/ben). Ik was vaak die 'gay best friend'...die alleen niet gay is. Uiteindelijk gebeurde het toch, in ons studentenhuis in de Jordaan. In de gemeenschappelijke ruimte op de vierde verdieping waar we vaak aan het eind van de avond met elkaar nog wat hingen, spraken over het leven, muziek en alles dat ons toentertijd allemaal erg belangrijk leek. We bleven met zijn tweeën achter, zij liggend op de ene bank, ik aan de andere kant van kamer, op een andere bank. Ik weet het nog goed, het was de oude bank van mijn liefst nichtje. De bank heeft daar nog jaren, nadat wij allang elders woonden, gestaan. Om een lang verhaal kort te maken...we eindigden op een goed moment samen, op die ene bank.

De relatie mocht drieënhalf jaar duren waarvan we een groot deel hebben samengewoond in een heel leuke benedenwoning op de Wallen. De toenmalige burgemeester had deze vernieuwbouwde historische huizen officieel geopend. Wij waren de eerste nieuwe bewoners. We hebben daar een mooie tijd gehad, een nest jonge katjes geboren zien worden en vele uren, veel gepraat met elkaar. Achteraf bekeken is dit voor ons beiden een therapeutische relatie geweest, waarbij we aan het einde van die drieënhalf jaar samen moesten concluderen dat het voor ons beiden de tijd was om verder te gaan op ons eigen levenspad, los van elkaar. Dit was een heel verdrietige conclusie. We hebben er samen vele uren om gehuild, maar het was de beste en eigenlijk enige keuze. Het zal u niet verbazen dat ook zij nog een bijzondere plek in mijn hart heeft.

De Huisje, Boompje, Beestje Liefde Wie ook nog altijd een bijzondere plek in mijn hart heeft...ik heb een groot hart....is natuurlijk de moeder van mijn lieve zoon. Ook haar ontmoette ik op het conservatorium en ik geloof dat echt niemand daar had zien aankomen dat wij iets met elkaar zouden krijgen. Het was in het begin best weer even zoeken maar we hadden het goed samen. We hebben veel meegemaakt, samen en individueel....we werden een heel hecht team. Binnen no-time woonden we samen, in ons knusse huisje in de binnentuin van Het Bethanienklooster, waar ik vrij kort daarna directeur zou worden en duizenden bijzondere concerten en andere evenementen zou gaan organiseren. Daarna verhuisden we naar een minstens zo leuk huis aan de Weteringstraat waar we nog enkele jaren hebben gewoond. Toen was het 2008, tien jaar samen...een bijzonder jaar! Ik begon mijn eigen onderneming, zij kreeg een vaste baan, we kochten een huis, we gingen trouwen en in december werd, als absoluut hoogtepunt in ons leven, onze lieve zoon geboren. Het leven was compleet! Toch mocht het daarna nog maar vijf jaar duren tot we besloten uit elkaar te gaan. Een super verdrietige tijd volgde waarin we alles op alles hebben gezet om zo goed mogelijk uit elkaar te gaan en alles zo goed mogelijk voor elkaar en voor onze zoon te regelen....hij is tenslotte het allerbelangrijkst!

De Nieuwe Liefde

En dan...dan sta je weer ineens bij de IKEA om je nieuwe uitzet aan te schaffen. Wat heb ik me beroerd gevoeld. Op het relationele vlak was ik compleet de weg kwijt en wist niet meer waar ik moest beginnen. Na een aantal kortstondige probeersels kwam ik de nieuwe liefde tegen. Een nieuw record werd gebroken: ik wilde dat ze direct bij me introk. Dat dit uiteindelijk nog een week of twee moest duren, leken wel twee jaar. Inmiddels kennen we elkaar nu vierenhalf jaar. In die vierenhalf jaar is het regelmatig aan en ook weer uit geweest. Ik denk dat we in totaal ruim tweeënhalf jaar samen zijn geweest totdat we tot de conclusie moesten komen dat wij beter als goede vrienden door het leven kunnen gaan, een verdrietige conclusie. Soms gloeide er nog wel eens wat hoop, maar de conclusie bleef, tot onze grote spijt. We hadden het graag anders gezien.

De Zelf Liefde

En dan nu...het leven is goed. Het leven alleen bevalt eigenlijk best goed. Ik heb mijn bedrijf en de gemeenteraad doordeweeks, mijn lieve zoon in de meeste weekenden, loop drie tot vier keer per dag heerlijk in deze lommerrijke omgeving met mijn lieve hondje, ik sla af en toe een balletje golf, rijd lekker paard in het duin, wandel langs het strand, doe her en der een kop koffie waarbij ik tot deze geschreven stukjes kom, woon lekker en voel me zo vrij als een vogel in de lucht.

Wat wil ik eigenlijk nog meer? Tot nu toe hebben mijn liefdesrelaties vele mooie dingen gebracht...toch is het niet gelukt. Wil ik dat nu wel weer opnieuw proberen? En zo ja....hoe dan? Misschien moet ik dat plaatje loslaten, dat plaatje van zoals het heurt.....die conventionele vorm. Nu lees en hoor ik over allemaal hele enge nieuwe vormen waar, met name allerlei linksige types, de nieuwe hippies, mee experimenteren: van 'polyamorie' en FWB, tot weet ik veel wat. Je moet er toch allemaal niet aan denken.

Wat een gedoe eigenlijk. Waarom hebben we het er toch zo moeilijk mee? Ik wil niet al te cynisch overkomen, maar naast de mensen die gewoon écht gelukkig zijn in hun relatie, moet je de stelletjes de kost niet geven die maar gewoon bij elkaar blijven uit gewoonte, gemak, luiheid, angst, etc.

We leven in een samenleving waarin 'samen zijn' de norm is. Als je alleen bent, dan is er wat mis. Natuurlijk kennen we de zonderling, die bewust alleen is. De eeuwige vrijgezel, maar zo uitzonderlijk is dat helemaal niet meer. Ik ken inmiddels voldoende mensen die er geen heil meer in zien om überhaupt nog aan een relatie te beginnen en vinden het wel rustig zo.

Wat wil ík nu eigenlijk? Ik heb nog geen idee. Ik weet in elk geval wat ik niet (meer) wil: gedoe.